Witte Cambronees kan 2e niet behoeden voor nederlaag…

Het seizoen van Vogelwaarde 2 ging afgelopen zondag als een nachtkaars uit. Daar waar iedereen gehoopt had op het 10e gelijkspel, werd thuis met 2-3 verloren van Oostburg 2. En zo eindigt het 2e het seizoen op een toch wat teleurstellende 6e plaats. Wat als die 9 wedstrijden wel gewonnen waren? Waar ging het mis? En vooral: wat moet er volgend seizoen gebeuren om wat vaker een driepunter te pakken? Genoeg stof tot nadenken voor trainer de Kort de komende maanden…

Vogelwaarde verscheen zondag met een ietwat gehavend elftal aan de aftrap. Stijn en Maikel moesten het 1e versterken en de jeugdspelers waar we normaal een beroep op kunnen doen moesten leren voor de aanstaande examens.  Gelukkig konden we een beroep doen op een aantal coryfeeën van het 3e, waardoor er alsnog 16 (!) man op papier stond.

Vogelwaarde begon aardig aan de wedstrijd. Oostburg 2 werd goed kort gezet, met name door onze bikkelharde verdediger Bram, die de laatste weken een opvallend sterke scoringsdrang heeft. Zijn tegenstander hield het na 10 minuten voor gezien en verhuisde prompt naar de andere kant van het veld. Een beter compliment kun je als verdediger natuurlijk niet krijgen. De eerste echt grote kans was voor Zé Roberto. Sander gaf hem met een vlijmscherpe steekpass vrije doorgang naar het doel van de tegenstander, maar Zé Roberto faalde oog in oog met de keeper. Die steekpass was ook gelijk het laatste wapenfeit van de Schepper, want na 20 minuten kon de bonkige spits met hamstring-klachten naar de kant. Dijardas, met 2 doelpunten een van de topscorers van het 3e, mocht hem tot de rust komen vervangen. Eigenlijk was er in het restant van de 1e helft niet veel meer te beleven. Oostburg kwam wat beter in de wedstrijd en kreeg een aantal mogelijkheden om op voorsprong te komen, maar ook daar wisten de aanvallers niet te imponeren. Het niveau van de wedstrijd daalde dan ook tot het welbekende kelderklasse-niveau.

In de 2e helft keek Vogelwaarde al snel tegen een (op dat moment) terechte 0-2 achterstand aan. Weifelend ingrijpen na een corner én een terechte penalty zorgden voor een comfortabele voorsprong voor de bezoekers. Die dachten de buit al binnen te hebben. Tot Lodewijk, de Witte Cambronees, opstond. Onze onvermoeibare peeënboer stoomde met grote pas op van de voorstopper-positie naar de aanval. Daar wist hij met zijn onlangs geknipte, maar niet knapper geworden, hoofd een voorzet van Jeffry te verlengen. 2-1! Het kon nog! Helaas was de euforie van korte duur, want nog geen tien minuten later lag de 3e van Oostburg in de touwen na een snelle uitbraak op links. Vogelwaarde gaf zich echter nog niet gewonnen en voerde de druk wat op door Lodewijk permanent in de spits te posteren. Dat betaalde zich uit. Op stijlvolle wijze wist de uitblinker van de 2e helft een penalty te versieren, die hij vervolgens zelf verzilverde. De training van vrijdag wierp zijn vruchten af. 3-2, met nog tien minuten te gaan! Ook trainer de Kort zag dat het nog mogelijk was. Hij zette in een alles of niets poging zijn laatste troef in: vlagger Senne van de Walle mocht traditiegetrouw nog wat speelminuten maken. En hoe. Met een dubbele nutmeg zette hij direct zichzelf op het verkeerde been. De grootste kans op de gelijkmaker was voor gelegenheidsspits  Barry vd Burgerking. Die was echter net zo zenuwachtig als zijn favoriete clubje uit 010. Zijn inzet met buitenkant voet hobbelde jammerlijk naast de paal. En dan wist Barry niet eens welk leed hem later die middag nog allemaal te wachten stond…

Na 90 minuten vond scheidsrechter – eeeeeej – Martijn Duerinck het welletjes. Het seizoen zit erop. Tijd om de wonder te likken, de balans op te maken en vooruit te kijken naar een lange, hete zomer. Het was een mooi seizoen, in een knotsgekke competitie waar iedereen van iedereen kan winnen. Positieve punten: we hebben tegen alle ploegen punten gepakt en we kregen op 1 ploeg na de minste doelpunten tegen! En we verloren niet eens zo heel vaak. Helaas brachten de 9 gelijke spelen (eigenlijk 10, RIA meegerekend) niet veel punten op. En het waren dan ook nog eens vaak wedstrijden die we eigenlijk best hadden kunnen winnen! Net niet dus, maar het eten bij hoofdsponsor ’t Karrewiel smaakte er ’s avonds niet minder op. Alleen Bram, Barry en Senne hadden een wat nare bijsmaak in de mond… J

Fijne zomer!