Afgelopen zondag stond de clash tegen SDO´63 2 op het programma, de nummer 2 van de ranglijst. Na vorig weekend – SDO wist toen verrassend ruim van HVV’24 5 te winnen – hadden we wel al in de gaten dat dit een stevig partij´tje ging worden. Kon de aanvalsdriftige ploeg van Performance Coach Marc van Dijk de verwachtingen deze week weer waarmaken? Op een treurig verlaten en winderig Sportpark Vogelwaarde waren de nieuwe coronamaatregelen duidelijk zichtbaar. Met geen kip langs de lijn, maar een stevig bezette bank, begonnen we aan de wedstrijd met de volgende opstelling:
Tashunko
Jeroen Jeffry Steven
Tom
Seppe Maarten Sebastiaan
Harold
Sander Dijardas
Op de bank nam de technische staf, bestaande uit Harm, Marc, en Jimmy plaats. De wisselspelers zochten hun heil op de verder lege tribune. Maar liefst 5 man sterk zelfs: de na een blessure teruggekeerde Wilco, bouwvakker Bram, de op leeftijd zijnde Bart, een jarige Barry en last but not least de verloren hardloper Artjan. Na de goede start van de competitie zagen TD, Marc en Harm blijkbaar geen reden om het basiselftal op veel plekken te veranderen. Terecht natuurlijk. Je kan wel 3e aanvoerder wezen, maar als een kozijntje plaatsen belangrijker is dan een wedstrijd op zondag, dan is de bank een plek waar je thuis hoort…
Door de goede start van het jeugdige SDO zagen we als snel dat het een lastige wedstrijd ging worden. Met name de snelle mannen voorin, zorgden al snel voor benauwde momenten in onze verdediging. Maar zoals altijd eigenlijk tegen SDO, lieten we ze rustig een kwartiertje uitrazen. Daarna kregen we wat meer grip op de wedstrijd en kwam al snel ons moment. Een snelle aanval uit het boekje. Inworp van Seppe op Sander, tikje breed naar Agro Hermus, een schreeuw van Harold in de diepte, een lepe voorzet van Agro Hermus richting Harold waar de verdediging van SDO geen raad mee wist en de 1-0 stond op de borden.
Het vervolg van de 1e helft kenmerkte zich vooral door lange ballen windje mee naar voren, die veelal door de dunbehaarde kop van Sander richting de overige aangesloten spelers werden gewerkt. Verder weinig doelkansen. Veel passes over de grond kwamen niet aan, dus dat kwam het spel ook al niet ten goede. Na een half uur werd er voor het eerst gewisseld. Bram voor Jeroen en Barry voor Sander. Bram moest duidelijk even wennen, na een aantal voetballoze zondagen. Tegen de snelle ex-speler van Vogelwaarde 1 had hij het moeilijk. Gelukkig zagen we snel weer de oude Bram terug. Na wat een onhandige situaties die hij zelfde creëerde, moest hij na 10 minuten weer het veld verlaten. Nee, vandaag geen kramp maar een ongestelde neus. Tot zo ver de eerste helft.
Na rust kabbelde het spel voort. Het is goed dat er geen toeschouwers langs de lijn mochten staan vanmiddag, want de vloeiende aanvalslijnen die het Terde de afgelopen weken tentoonstelde, waren in geen velden of wegen te bekennen. Na een aantal vroegtijdig afgestopte kansen moest Tom het veld geblesseerd verlaten. Wilco vierde zijn invalbeurt na een paar weken ziekenboeg met een feestelijk dansje. Als een ware achteruitlopende tapdanser deed hij zijn intrede. Een valpartij stopte de indrukwekkende choreografie. Enfin. Het was uiteindelijk SDO’63 dat niet geheel onverdiend na een kwartiertje op 1-1 kwam. Oud-Vogelwaarde speler Orlando, die al meer clubs heeft versleten dan dat hij kaarsjes heeft uitgeblazen, was de hele defensie te slim en snel af. Met een droge schuiver was de gelijkmaker een feit.
Gelukkig herpakten we ons na de 1-1 en een aantal tactische wissels goed. Met een droge knal strak in de hoek scoorde Agro Hermus de 2-1. Het was alsof hij ’n dikke bak met biet’n zag, zo blij was ‘ie. Zou hij dan vandaag eindelijk die felbegeerde Man of the Match bokaal mee naar huis mogen nemen? Net als vorige week tegen Graauw maakte hij een goede kans, volgens performance coach en bokaalbeheerder Marc. SDO’63 ging na de 2-1 meer en meer met de wind in de rug op de lange ballen gokken, maar Vogelwaarde bleef aanvankelijk fier overeind en kon af en toe ook aandringen. Helaas waren het de geel-zwarten die als eersten het net weer vonden. Onze keeper misrekende zich volledig op een indraaiende hoekschop en liet de bal, alsof het een komende granaat was, tussen zijn handen glippen. 2-2. Het werd nog een spannend Bos’ kwartiertje. De gewetensvraag ‘nemen we genoeg met een puntje?’ spookte bij iedereen door het koppie. We probeerde door te drukken, maar onze spelers hadden stuk voor stuk toch niet helemaal hun dag. Een aantal gevaarlijke corners van Artjan zorgden in de slotfase nog voor het nodige gevaar voor SDO-doel. Maar uit een van die corners was het SDO dat er een minuut voor tijd als een speer vandoor ging. Een communicatiefoutje op de middenlijn van Bram en Steven gaf Orlando vrij baan richting Tashunko. Die probeerde nog met een aantal Wilco dansmoves de effectieve spits te misleiden, maar dat lukte niet. 2-3.
Vogelwaarde bleef na het laatste fluitsignaal vertwijfeld achter. Wat als? Wat als Jeffry bij die laatste corner niet mee naar voren gekomen was? Wat als Harold de kans die in de blessuretijd nog volgde wel had binnen gepist? Wat als we er vijf meer hadden gemaakt dan SDO en onze keeper die indraaiende corner katachtig het doel uit had gebokst? Wat als we allemaal profvoetballers waren geweest? Gelukkig zijn we maar recreanten en was er al snel weer ruimte voor een kleine glimlach. Bij de meesten dan toch. Helaas kwam er hiermee wel een einde aan de mooie reeks van wel 2 overwinningen met veel doelpunten. Een weekje vrij komt ons goed uit. En de Man of the Match Bokaal? Die staat te blinken op de schouw bij Agro Hermus.
M.H. (en een vleugje SDS)